Autisme en maskeren

Autisme en maskeren

De laatste tijd hoor je veel over autisme en maskeren. In deze blog wil ik jullie hier graag meer over vertellen. Als we naar een persoon kijken zien we vaak de buitenkant, het gedrag. Methodes zijn soms gericht om alleen naar dit stuk te kijken van een mens. De binnenkant is net zo belangrijk.

In de maatschappij letten veel mensen op de buitenkant. Hoe zie jij eruit? Hoe gedraag jij je? Iemand met autisme wil vaak zo min mogelijk opvallen.  Er is vaak sprake van een rijke binnenwereld die helaas niet altijd naar buiten mag komen.

Maskeren is een sociale overleefstrategie. Je doet je anders voor dan wie jij werkelijk bent. We noemen maskeren ook camoufleren. Het is een strategie, jij past je aan de verwachtingen van anderen aan. Het is een copingsskill die jou helpt aan de oppervlakte van sociale vaardigheden maar niet helpend is voor jou als persoon.  In de klas merkt de leerkracht bijvoorbeeld niets op van het gedrag  waarover ouders vertellen in de thuissituatie.

Als het kind thuis komt ontploft het kind door alle ingehouden spanningen, niet aangegeven grenzen en het overweldigd gevoel van de dag. In de maatschappij moeten we ons vaak ‘aanpassen’  om in een groep te passen. Als ons brein anders werkt kan het zijn dat we voortdurend ons moeten aanpassen om erbij te horen en om geaccepteerd te worden. Eigenlijk houdt jij de hele dag jezelf in als een strandbal, die jij probeert onder water te duwen. Op het einde van de dag ben je uitgeput en moe en vliegt de strandbal alsnog omhoog uit het water.

Wanneer wordt je gedrag in de maatschappij als afwijkend’’  gezien?

Als je lange tijd nodig hebt om een antwoord te geven

Als je spreekt met de snelheid van een waterval

Als je geen vragen terug stelt in een gesprek

Als je intense focus hebt op een bepaald onderwerp

Als je zinnen uit een serie of film gaat dicteren

Als je dagen moet bijkomen van een sociale activiteit

Als je moeite hebt met het inschatten van afstand, hoe nabij mag ik komen?

Als je het lastig vindt om oogcontact te maken

Als je niet weet waar jij je handen moeten handen in een gesprek

Er is steeds meer bekend over meisjes en autisme. Meisjes waarbij je autisme niet meteen herkend. Ze hebben veel vriendinnetjes maar vinden het lastig om de vriendschappen te onderhouden. Het kost energie als ze niet in contact staan met hun eigen binnenkant. Wat voel ik? Wat heb ik nodig? Waar liggen mijn grenzen? Wat vind ik leuk?

Stel je loopt een feestje binnen. Er zijn veel mensen die jij niet kent. Iedereen staat terwijl je eigenlijk wilt zitten. Durf je als enige te gaan zitten? Bij wie ga je staan? Je kent niemand en voelt je niet fijn. De muziek staat hard en er is een gesprek tussen drie mensen over het werk. De helft van het gesprek kan jij niet volgen. In gedachte ben je aan het nadenken over, moet ik nu oogcontact maken of lachen? Waar moet ik mijn handen neerleggen? Ondertussen kijken ineens drie mensen jouw kant op. Blijkbaar is er een vraag gesteld maar deze heb jij niet meegekregen. Je lacht en vertelt dat je het even niet gehoord hebt. Je wilt zitten maar niemand gaat zitten en je durft niet als eerste te gaan zitten. In het gesprek worden termen gebruikt die je niet kan volgen. Je lichaam doet pijn, je nek krijgt spanning en je benen zijn zwaar en moe. Op het eind van de avond verlaat je het feestje moe en uitgeput. Vervolgens moet jij drie dagen bij komen van de inspanning.

Bij maskeren kan het moeilijk zijn om de grens aan te voelen. Vaak zeggen je, ja maar bedoel je eigenlijk nee. Misschien ga je anderen mensen juist imiteren of schrijf je thuis al hele gesprekken op om je voor te breiden. Of kijk je uren lang social media om te onderzoeken hoe je moet reageren of herken jij zo sociale signalen. Kijk je misschien zelf in de spiegel om jouw gezichtsuitdrukkingen te onderzoeken?

Waarom maskeren:

• Erbij willen horen
• Gevoel van veiligheid
• Mening van anderen is belangrijker dan jouw eigen mening
• ‘Normaal’ willen zijn
• Afwijzing voorkomen
• Druk van een groep voelen
• Geen contact hebben met je eigen gevoelens
• Niet je eigen grenzen kunnen aanvoelen

Het observeren, jezelf inhouden en nadenken kost energie. Het leidt tot moeheid, overprikkeling, overvraging en lichamelijke klachten. Op de langere termijn kan maskeren leiden tot eenzaamheid, depressie, laag zelfbeeld, verlies van identiteit en soms zelfs zelfverwonding.

Ben je nep als maskert? Nee, de meeste handelingen doen we onbewust. Het is een overleefstrategie en er is weinig contact met de binnenkant. Het kan voelen als een reis om jezelf opnieuw te leren kennen ,wie je echt bent en wat je nodig hebt. Maskeren kan veilig aanvoelen en je ook een beschermingsmechanisme geven. Soms voelt het niet oké om je kwetsbaar op te zetten en dat is oké. Probeer thuis en in de eigen omgeving zoveel mogelijk jezelf te zijn zonder te maskeren.

Tips om te ontmaskeren:

Leer jezelf echt kennen.

Kom in contact met jouw binnenkant.

Vragen die jij aan jezelf kan stellen:

Wat voel ik?

Wat heb ik nodig?

Waar liggen mijn grenzen?

Wat vind ik leuk?

Waar houdt het masker op?

Wat is voor mij belangrijk?

Wanneer voel ik me echt veilig?

Welke stims horen bij mij? ( zie mijn andere blog over stims als je hier meer over wilt weten)

( Zijn deze vragen niet voor iedereen belangrijk????)